Even voorstellen: Jan en Els de Groot

 Jan de Groot is terug in zijn oude buurt

Het echtpaar De Groot benadrukt het meermalen tijdens het gesprek: “We wonen hier met veel plezier. We komen van een galerijflat. Nu hebben we maar vijf appartementen op de verdieping en dat is heerlijk stil. Het is een prachtig appartement en er wonen aardige mensen in Westpoint. We hebben goeien aard.”

Maar toch….waren ze het liefst in de Mozartflat blijven wonen. Bijna tien jaar hebben Els en Jan de Groot (beiden 70 jaar) op de tiende verdieping van de grote flat in Tilburg Noord gewoond. Ze willen niet veel kwijt over hun vertrek uit de Mozartflat. Kort gezegd: ze waanden zich niet veilig in de flat en ze zijn bang dat de geschiedenis zich herhaalt. Het echtpaar beperkt zich tot de term ‘overlast’ in de Mozartflat. “Het  is een bizar verhaal.”

Westpoint

In februari 2017 betrok het echtpaar de woning in Westpoint met uitzicht op het kruispunt van de Ringbaan West en de Hart van Brabantlaan. Jan de Groot is teruggekeerd naar de wijk van zijn jeugd. Zijn moeder had een winkeltje in klein textiel in de Boomstraat, hij ging naar de Heilig Hartschool en vervolgens naar het toenmalige klein seminarie aan het Columbusplein omdat hij priester wilde worden. Zijn gymnasiumopleiding strandde in het zevende leerjaar en Jan moest geld gaan verdienen, aanvankelijk bij de Steenhandel in de Willem II straat en na twee jaar bij wijnhandel André Kersten. Hij heeft er 43 jaar als administrateur gewerkt, tot aan zijn pensionering.

En nu is hij als secretaris druk met de administratie van een kerkkoor. Bovendien is hij tenor bij twee zangkoren. Andere hobby’s zijn fietsen, wandelen en beeldende kunst. Hij heeft elf fotoboeken over Rembrandt gemaakt. “Ik wil graag nog eens een boek over Rembrandt schrijven, maar er zijn al zoveel boeken over hem.”

Els

Els de Groot is geboren in Zwolle, woonde in Nijmegen en Tilburg. Ze werkte bij Jans vader in de drukkerij. Vader zorgde er voor dat Jan en Els elkaar ontmoetten bij een dansavond. In 1972 zijn ze getrouwd. Het echtpaar heeft een zoon en twee kleinzonen. Twee dagen in de week passen Jan en Els op de kleinkinderen. Els de Groot leest graag en veel, maar haar grote hobby was borduren. Haar gezondheid laat het echter niet meer toe om die talloze kleine steekjes te maken. In het appartement hangen enkele ingelijste borduurwerken, onder meer de Nachtwacht, speciaal voor Jan. Beiden bezoeken graag musea, houden van films en gaan graag naar tuincentra. Zonder tuin? Els: “Er is zoveel te zien, we komen nooit met lege handen terug.”

Waarom hun oog op Westpoint viel? De ruimte met plaats voor alle meubels. “We hebben veel appartementen bezocht, tot in Alphen toe. We zijn ook in de Wing gaan kijken en dat zag er trouwens ook goed uit.” Uiteindelijk viel het oog op een appartement op de vijfde verdieping in de toren. Het echtpaar prijst de goede isolatie tegen koude en geluid. En natuurlijk is de ligging een groot voordeel. De bus stopt voor de deur, te voet en met de fiets zijn ze in een mum in de binnenstad. Bovendien kenden ze al enkele mensen in de flat.

Positief

Wat kan er beter in Westpoint? “We wonen nog te kort hier om dat te kunnen zeggen”, antwoordt Jan diplomatiek. Els vult aan dat ze alleen positieve ervaringen heeft. Favoriete plek voor haar is aan de grote tafel of op de bank, met een boek. Jan zit graag in zijn werkkamer en steekt veel tijd in de zangkoren. “We vervelen ons nooit. We hebben het drukker dan ooit.”

In de Mozartflat verrichtte het echtpaar vrijwillig hand- en spandiensten. Voorbeeld: in de decembermaand versierden ze samen met andere bewoners de hal van de Mozartflat. Ook voor Westpoint wil het echtpaar zich inzetten, maar nu nog even niet. “Zodra het rustiger is in ons leven”, klinkt het eensgezind.

Tekst: Joke Knoop

Portret Marjon van der Maat

Veiligheid, image en communicatie

zijn speerpunten van secretaris

Marjon van der Maat is gekozen tot secretaris van het VVE bestuur Westpoint Tower. 

Marjon van der Maat (51) kijkt vanaf haar appartement op de 39^e verdieping uit op ‘haar’ stad. Ze is er geboren, getogen en gebleven. Tien jaar geleden verhuisde ze met haar man Erik van een tweekapper met voor- en achtertuintje naar Westpoint. Ze heeft er nimmer spijt van gehad, want elke nieuwe dag is het uitzicht weer een verrassing. 

Ze wijst naar het uitzicht: “We hebben hier de grootste voortuin. Het weer is het mooiste, dat is zo bepalend. In het begin heb ik een half jaar lang elke ochtend op hetzelfde tijdstip dezelfde plek gefotografeerd en op FB gezet. Het is een prachtige fotocollectie. Elke foto is anders.”

“We zien de stad in alle seizoenen, we zien de stad vergroenen in de lente en zomer, we zien de herfstkleuren en de kale stad in de winter. We zien de veranderingen en nog steeds ontdekken we nieuwe dingen.” 

Ze is enthousiast over haar appartement, terwijl tien jaar geleden geen haar op haar hoofd dacht aan wonen in Westpoint. Het was Hongkong dat de ogen opende: vakantie, logeren bij vrienden op de 27^e etage in Hongkong. Zij en haar man Erik stonden voor het raam en bewonderden de miljoenenstad aan hun voeten. Vanaf dat moment wisten ze dat ze een appartement wilden met overweldigend uitzicht. Terug thuis bezochten ze meerdere hoogbouwcomplexen. Hun zoektocht kwam ten einde toen ze in Westpoint wederom voor het raam stonden.

Imago

Westpoint, zo weet Marjon van der Maat, heeft geen goed imago in de stad. “Mensen vinden het een raar groot blok beton.” Ze weet ook dat de kijk op Westpoint verandert zodra iemand binnen is geweest. Een van haar aandachtspunten is het verbeteren van de beeldvorming. De andere speerpunten zijn veiligheid en communicatie.

Marjon van der Maat hecht belang aan een goede communicatie tussen bestuur en bewoners, met als uitgangspunt gelijkwaardigheid. “Er is hier geen hierarchie. Hier is niemand de baas. We moeten het samen mogelijk maken om fijn te wonen en dat vergt nogal wat van iedereen. Een voorbeeld: als er klachten zijn over rotzooi in de garage dan ruim je dat op of je spreekt er elkaar op aan.”  Dat mensen daarvoor terugschrikken, heeft volgens haar met gevoel van onveiligheid te maken. 

Marjon van der Maat streeft er naar dat gevoel van onveiligheid weg te nemen. Hoe? Kort samengevat: een betere camerabewaking, deuren en de garagepoorten die sneller sluiten, opletten wie er binnen komt.”

Het verbeteren van communicatie, veiligheid en beeldvorming vraagt om een lange adem. Heeft ze die? “Ik ben wel iemand die doordouwt, een doorzetter. Ik kan goed luisteren en tegelijkertijd grenzen stellen.” 

Die vaardigheden passen bij haar functie als afdelingshoofd dienstverlening bij de gemeente Tilburg. Zij is verantwoordelijk voor alle producten en levering daarvan, die de burger bij de gemeente kan halen. Dat varieert van verkiezingen, bouwvergunningen tot trouwen, paspoortuitgifte.  

Marjon van der Maat heeft een grillige loopbaan. 

Geschoold aan het conservatorium in klassiek ballet, danseres bij het Danserscollectief totdat een hernia haar mogelijkheden beperkte.  “Het is bij mij alles of niets” en ze besloot het roer om te gooien. Ze studeerde pedagogiek en onderwijskunde met als oogmerk om bij een bedrijf in opleidingen te beginnen. Het liep anders: na negen maanden uitzendwerk werd ze manager bij Randstad, daarna verandermanager bij de gemeente Oisterwijk. Sinds negen jaar werkt ze bij de gemeente Tilburg.

Bij de vraag naar toekomstplannen, haalt ze de schouders op. ‘Ik volg niet zo’n uitgestippeld pad. Vroeger wel, maar al die plannen liepen op iets anders uit. Dus ik hoop gezond te blijven, gelukkig te zijn en mooie reizen te maken.” 

Haar bucketlist? Mongolië, Tibet, Namibië, Kenia, Alaska, terug naar de VS, Azië.

Tekst: Joke Knoop

Zie ook het eerdere interview met haar partner op deze weblog:
http://wijwestpoint.blogspot.nl/2014/03/erik-van-der-maat.html

Annemie en Gerrit van Raak

Wie wonen hier toch allemaal?

Of

Woont u hier ook?

Of

“Een balkon? Nee, dat missen we niet.”

Wij Westpoint pakt de draad weer op met korte interviews met bewoners van Wing en Toren. Dit keer met zogenoemde estafette-interviews, waarbij de geportretteerden een nieuwe kandidaat voordragen. Doel van dit alles is om elkaar (beter) te leren kennen. 

Annemie (67 jaar)en Gerard (66, ook bekend als Gerrit) van Raak trappen de nieuwe serie af.  

Hoe lang woont u in Westpoint?

Gerrit: “We zijn 24 januari 2017 verhuisd naar de Toren. De laatste twaalf jaar hebben we in een appartement gewoond in Parkzicht, in het centrum, in het park bij de Oude Dijk. Daarvoor hebben we 24 jaar een huis met tuin gehad in De Blaak. Parkzicht is een goede overgang geweest van huis naar appartement. We huisden op de eerste verdieping en hadden een groot balkon. We wilden groen om ons heen en in het centrum zitten.”

Mist u het balkon?

“Welnee, we zaten weinig op het balkon. Als ik om me heen kijk, zie ik weinig mensen gebruik maken van hun balkon. Het is wel het eerste wat mensen zeggen als ze weten dat we in Westpoint wonen. Zodra de mensen hier binnen kijken, zijn ze razend enthousiast.” Annemie: “De eerste maanden kregen we wel erg veel aanloop. Mensen zijn nieuwsgierig. Het is ons opgevallen dat veel mensen nog nooit in Westpoint waren geweest.”

Waarom viel de keuze op Westpoint?

Gerrit: “We zijn verhuisd voor het licht. In ons vorige appartement hadden we ‘s morgens om 10 uur nog de lamp aan om de krant te lezen. Het was er zo donker omdat de bomen en struiken groeiden en steeds meer licht weg namen. Meer licht dan hier, kun je niet hebben! Daar genieten we van.”

Andere voordelen?

“Het uitzicht dankzij de hoogte (24^ste verdieping) waardoor we overal overheen kijken. We zien de prachtige zonsondergangen. Een voordeel is dat er voldoende parkeerplaatsen zijn voor bezoekers. We kunnen te voet naar het centrum. We voelen ons heel veilig in Westpoint. Het gebouw is prachtig, is goed onderhouden. Het ziet er keurig en netjes uit.” Annemie vult aan: “Het valt ons op dat de mensen in Westpoint zo vriendelijk zijn.”

Wat kan beter in Westpoint?

Gerrit: “Voor bezoekers is het niet duidelijk waar ze met de auto naar binnen kunnen. De meesten zijn geneigd om vanaf het Boksdoornerf de eerste garagedeur te nemen of staan stil bij de deur aan de ringbaan. Dat zou duidelijker aangegeven kunnen worden. Het is onhandig dat er aan de achterzijde geen bel is voor bezoek te voet.”

Overigens bekent Gerrit dat hij zijn bezoek het liefst via de hoofdingang naar binnen loodst, om hen de ‘prachtige hal’ te laten zien. “Er gebeurt trouwens te weinig in de hal, terwijl die zo mooi is.”

Wat is uw favoriete plek in huis?

Hij: “De stoel in de zithoek waarbij ik televisie kan zien én naar buiten kan kijken.”

Zij: “Aan de eetkamertafel, waar ik naar buiten kan kijken.” (Terzijde: ook de keuken is zo geplaatst dat de blik naar buiten is gericht.)

Uw favoriete plek buitenshuis?

Eensgezind: “De golfbaan bij Nieuwkerk (ten zuiden van Goirle).” Beiden zijn fervente golfers. Van oudsher, vanuit de golfclub, kent het echtpaar verschillende bewoners van Westpoint.

Wat is uw beroep (geweest)?

Beiden zijn met pensioen, hoewel Gerrit nog anderhalve dag per week als commercieel medewerker voor zijn oude baas actief is: groothandel voor bouw en industrie Biermans in Breda.

 Annemie werkte bij verzekeraar Interpolis.

Wat zijn uw bijzondere activiteiten (geweest)?

Zij: “Onze reizen naar Thailand en naar Brazilië. Maar dat is voorbij.

Hij: “Het was prachtig, maar ik hoef niet zo ver. Ik ga graag naar Zuid-Frankrijk of Oostenrijk.”

Uw toekomstplannen?

Zij: “Hier blijven en gezond oud worden. Ik ben weer terug in mijn oude wijk, de Noordhoek. (Annemie is opgegroeid in de verdwenen sigarenzaak Kleintjens). Ik ben een echt Noordhoek mens. Ik ken hier veel mensen.”

Hij (afkomstig uit Broekhoven): “Met gezellig eten en drinken in de buurt.”

Tekst: Joke Knoop

Foto's fietstocht 2017

Geslaagde fietstocht 2017!

Ook de fietstocht van 2017 komt weer in het rijtje van geslaagde evenementen. Helaas was de beheerder van deze website er deze keer zelf niet bij wegens een korte vakantie in het buitenland.

Maar Gerrie Verschuuren heeft een aantal leuke foto's gemaakt. Met weinig sportieve prestaties in beeld maar des te meer culinaire pret.